บทที่ ๒
หาอาหารบนหน้าแล้ง
คูนไม่เคยไปเที่ยวเลยสักครั้ง เนื่องจากแม่เป็นห่วงและรักคูนมาก
แต่คูนก็ได้เข้าป่ากับพ่อจนได้ และนอกจากนั้นยังพายี่สุ่นและบุญหลายไปด้วย
พ่อนิ่งพักหนึ่งก็ไปเตรียมเอาข้าวห่อที่แม่ทำให้ใส่ผ้าขาวม้าและไปเอาหน้าไม้กับกระบอกลูกศรแบกบนไหล่ขวา
สะพายข้องสำหรับใส่จักจั่นใส่บ่าซ้าย เมื่อเตรียมของเสร็จก็ไปพาไอ้มอมกับไอ้แดงหมาสองตัวไปด้วย
ซึ่งหมาทั้งสองตัวนี้พ่อรักพวกมันมาก เพราะมันไล่กัดพังพอนและจับอีเห็นเก่งอีกต่างหาก
นอกจากนี้พ่อของคูนยังมีวิธีเลือกสุนัขด้วย คือถ้าหมาสีดำและสีดำปนขาวพ่อจะไม่เอาเพราะใจไม่สู้ แพ้หมาสีน้ำตาลกับสีหม่น
ถึงโคกหนองใหญ่
ก็เกือบเที่ยงแล้วคูนก็ชวนพ่อนั่งลงบนขอนไม้พักก่อน แล้วกินข้าว ซึ่งข้าวเที่ยงของสองคนนี้คือจักจั่น ขณะคูนกำลังดื่มน้ำในกระบอกไม้ไผ่อยู่ ไอ้มอมกับไอ้แดงกำลังกัดกับงูเห่า
ด้วยความอยากรู้ของเด็กๆ คูนจึงวิ่งไปดูตามพ่อ
เห็นงูเห่ากำลังแผ่แม่เบี้ยโดนไอ้มอมวิ่งวนๆรอบงูแล้วงับไปที่หางงูจนงูตาย พ่อก็บอกคูนว่าให้ไปยิงนกดีว่า งูนี้กินไม่ได้ มันต้องเป็นงูสิงเอาไปต้มส้มกินได้
เมื่อถึงทุ่งนา
พ่อบอกกับคูนว่างูสิงชอบลงจากเฟือยไม้มาตากแดดในตอนเช้าตรู่กับตอนเย็น
แล้วก็ได้เห็นงูสิงตัวเป็นๆบนต้นข่อยสองต้น แล้วพ่อก็เอาบ่วงผูกติดกับปลายแส้ไม้ไผ่แล้วค่อยๆแหย่ปลายบ่วงสักครู่พ่อก็สามารถจับงูสิงได้
แล้วก่อกองไฟขี้น นำเอาเถาวัลย์ผูกคองูแขวนบนกิ่งไม้
แล้วย่างกินกับคูน
ความตื่นเต้นทำให้คูนอยากไปล่าพังพอนในวันต่อมา แต่พ่อบอกว่าคูนยังไม่โตพอที่จะล่าพังพอนได้เพราะนอกจากจะจับยากแล้วยังอาจจะเจองูเห่ากัดเอาได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น